سطح استقلال در فعالیت های روزمره جانبازان نابینای سالمند

اهداف: بررسی سطح استقلال جانبازان نابینای سالمند در اجرای فعالیت های روزمره، به منظورشناخت بهترجانبازان نابینا و هدایت برنامه ریزان جهت افزایش استقلال جانبازان نابینا در فعالیت های روزمره و بهبود کیفیت زندگی. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مقطعی ـ تحلیلی بود که بر روی ۳۱۲ نفر از جانبازان نابینای بالاتر از ۴۰ سال کشور در یک اردو در شهرستان مشهد صورت گرفت. به منظور درک بهتر از تغییرات زمان، همه آزمون ها در سه گروه سنی ۴۹-۴۰، ۵۹-۵۰ و بالای ۶۰ سال انجام و مقایسه شدند. برای ارزیابی فعالیت روزمره adl از اندیکس بارتل و برای iadl از ابزار lawton-bordy بهره گرفته شد. داده ها با انجام آزمون های anova، پیرسون و جداول متقاطع تحلیل شدند. یافته ها: جانبازان نابینای بالای ۴۰ سال مورد مطالعه، میانگین سنی ۴۷/۳ سال داشتند که ٪۹۹ آن ها را مردان تشکیل می دادند. همه افراد مورد مطالعه متأهل بودند و ٪۸۲ آن ها فاقد شغل بودند. اغلب این افراد را گروه با تحصیلات دانشگاهی تشکیل می دادند. همه افراد مورد مطالعه، در حداقل یک فعالیت دچار وابستگی بودند. رابطه بین تحصیلات و برخی از فعالیت های روزمره مانند غذاخوردن، حرکت در سطوح غیرهم سطح از نظر آماری معنادار بود. جانبازان نابینای بالای ۶۰ سال در استفاده از تلفن، مدیریت دارو، مدیریت مالی، حرکت در سطوح غیرهمسطح و استفاده از پلّه وابستگی قابل ملاحظه ای در مقایسه با گروه های زیر ۵۰ سال داشتند. نتیجه گیری: کاسته شدن از سطح استقلال فردی در فعالیت های روزمره عموماً با افزایش سن در همه آحاد جامعه رخ می دهد ولی سن بروز وابستگی ها اهمیت دارد که به نظر می رسد در افراد نابینا زودتر از زمان مورد انتظار رخ می دهد. لذا ممکن است، برخی از فعالیت ها با آموزش و انجام شیوه های توانبخشی به تأخیر افتاده و موجب استقلال بیشتر آنان گردد، به ویژه که فعالیت هایی مانند استفاده از تلفن، تحرک و جابجایی در ایجاد ارتباطات اجتماعی کمک می کنند. مطالعات بیشتر برای شناسایی و تأثیر این روش ها بر روی عملکرد و استقلال سالمندان توصیه می شود.